Η "άλλη" Μύκονος και το νέο αίμα των παραδοσιακών Μυκονιατών οργανοπαιχτών.

Η ανάγκη νέου αίματος στην 

μυκονιάτικη μουσική παράδοση

Η παραπάνω εικόνα είναι από το αγροτομουσείο στο Μύλο του Μπόνη κι έχει αντιγραφεί από το fb προφίλ του φίλου Δημήτρη Χανιώτη. 

Σε αυτήν βλέπουμε παλιούς Μυκονιάτες, να παίζουν τα παραδοσιακά μουσικά όργανα του νησιού, την σαμπούνα και το τουμπάκι. Ο Μπαμπέλης κι ο Καντενάσος αποτελούν σεβαστές και σημαίνουσες προσωπικότητες του Μυκονιατικού γλεντιού, έχουν χιλιο-υμνηθεί και χιλιο-προβληθεί, έχουν χορτάσει τέτοιες γιορτές κατά εκατοντάδες στην ζωή τους και αποτελούν αναμφισβήτητα κορυφαίες μορφές της μουσικής παράδοσης της Μυκόνου. 

Η παράδοση όμως κάθε τόπου επιβιώνει όταν μεταδίδεται από γενιά σε γενιά. Πού είναι όμως σε αυτήν την φωτό η μετάβαση από τους 70 άρηδες και 80 άρηδες παππούδες της σαμπούνας και του τουμπακιού, στην νέα γενιά που θα αναλάβει το δύσκολο φορτίο της συνέχισης της παράδοσης;;; 

Με όλο τον σεβασμό, αυτοί οι άνθρωποι δεν αποτελούν το μέλλον της μουσικής μας παράδοσης, ούτε καν το παρόν...αποτελούν το παρελθόν, και η εμμονή στα ίδια πρόσωπα που είναι παρόντα κατ' αποκλειστικότητα σε όλες τις σημαντικές παραδοσιακές γιορτές που πραγματοποιούνται από φορείς του νησιού, δηλώνει την άρνηση να κάνουμε αυτήν την μετάβαση από το παλιό στο νέο, να ανανεώσουμε και να εξελίξουμε την παράδοσή μας....εκτός κι αν πιστεύουν όσοι διοργανώνουν αυτές τις εκδηλώσεις, ότι οι συμπαθέστατοι γέροντες θα ζουν για πάντα!!!

Είναι ώρα να τολμήσετε, όσοι έχετε καίριο ρόλο στην διοργάνωση εκδηλώσεων και εορτών παραδοσιακού χαρακτήρα, να γίνει αυτή η μετάβαση από το παλιό στο νέο, τώρα ακόμη που οι παλιοί οργανοπαίχτες είναι εν ζωή κι έχουν ενεργό ρόλο, διότι μαζί με την εμπειρία τους θα μεταλαμπαδεύσουν κι άλλα πράγματα, που δεν φαίνονται στο μάτι με την πρώτη ματιά, τα οποία είναι εξίσου σημαντικά, όπως η ευλάβεια και ο σεβασμός στο εθιμοτυπικό μέρος κάθε γιορτής και γλεντιού και η πρέπουσα συμπεριφορά στους εκάστοτε διοργανωτές και παρευρισκομένους, πράγματα που δεν μεταδίδονται με τα λόγια, αλλά με το παράδειγμα.

Τόσο δύσκολο είναι πλάι σε κάθε μπαρουτοκαπνισμένη υπερήλικη ζυγιά των παραδοσιακών οργανοπαιχτών μας, να βάλετε και μία ζυγιά νέων παιδιών, που ούτως ή άλλως θα αναλάβουν να συνεχίσουν την παμπάλαιη αυτή παράδοση της Μυκόνου;;;;

Αν ενδιαφέρει πραγματικά η επιβίωση της Μυκονιάτικης παράδοσης και ειδικότερα της παραδοσιακής μουσικής, η άξια συνέχισή της εξαρτάται από την ομαλή ένταξη των νεότερων στους θεσμούς των Μυκονιάτικων παραδοσιακών εορτών. 

Σίγουρα υπάρχουν οι νέοι που αγαπούν την παράδοση, που θέλουν να συνεχίσουν το έργο των προγόνων τους. Έργο υψίστης σημασίας των φορέων που έχουν οικειοθελώς επιφορτισθεί με το έργο της προβολής και της επιβίωσης της Μυκονιάτικης παράδοσης, είναι να εντοπίσει αυτούς τους νέους, να τους περιβάλλουν με αγάπη, με εμπιστοσύνη και με τις ευκαιρίες να αναδειχθούν από μόνοι τους ως συνεχιστές της μυκονιάτικης μουσικής παράδοσης. Διαφορετικά με την παράλογη επιμονή στους γερασμένους οργανοπαίχτες, απογοητεύουν τους νεότερους που περιμένουν ανυπόμονα την σειρά τους, τους απομονώνουν και τους περιθωριοποιούν θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον της μυκονιάτικης μουσικής παράδοσης.

Ο Νίκος ο Κοντιζάς από την Άνω Μερά, ο εγγονός του Καντενάσου ο Λευτέρης, ο εγγονός του Λευτέρη του Συριανού από τον Άι Λάζαρο, τα αδέλφια Γιάννης και Μαρία Ασημομύτη, είναι ορισμένα από τα παιδιά που πρέπει είτε να τους δοθούν οι ευκαιρίες να συμμετάσχουν στις παραδοσιακές γιορτές πλάι στους μεγάλους οργανοπαίχτες μας και να παίρνουν σιγά-σιγά την θέση τους, είτε να πεισθούν ότι αυτοί αποτελούν το μέλλον, αυτοί αποτελούν την συνέχεια της μουσικής μας παράδοσης, ώστε να ξεπεράσουν τους ενδοιασμούς τους, τις πιθανές ντροπές τους και να γίνουν ενεργά στοιχεία στην επιβίωση και την εξέλιξη της παράδοσής μας.

Ποιά είναι η "άλλη Μύκονος" ;;;

Η παραπάνω εικόνα επίσης αποτελεί για πολλούς το σήμα κατατεθέν μίας "άλλης Μυκόνου", εννοώντας προφανώς την Μύκονο της παράδοσης, των ηθών και των εθίμων του τόπου.

Πολλοί θα σπεύσουν να εκφράσουν την ελπίδα να μην χαθεί ποτέ αυτή η Μύκονος, η συνυφασμένη με την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου - αυτή η ελπίδα όμως, αποτελεί παραδοχή και σημάδι ότι ήδη αυτή η "άλλη Μύκονος" στην οποία αναφέρονται βαδίζει ταχέως προς εξαφάνιση. 

Όμως, όπως έχει παλιότερα ειπωθεί (νομίζω από τον Δημήτρη τον Ρουσσουνέλο), δεν υπάρχει η "άλλη Μύκονος". Η Μύκονος για τους Μυκονιάτες είναι μία, ολοζώντανη μπροστά μας, με όλες τις μορφές που μπορεί να εκδηλώνεται. Την ίδια στιγμή που γίνεται ένα μεγάλο πάρτυ σε ένα από τα διεθνούς φήμης κλαμπ του νησιού, κάπου αλλού στην Μύκονο γίνεται μία μικρή ή μεγάλη παραδοσιακή γιορτή, ένα πανηγύρι, τηρείται ένα έθιμο ή γίνονται εντατικές προετοιμασίες για το επόμενο που έρχεται...αυτό συνέβαινε πάντα, αυτό συμβαίνει και τώρα..χωρίς παύσεις, όλο τον χρόνο, αδιάκοπα, η παραδοσιακή ζωή είναι αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας του ντόπιου κατοίκου, μέχρι σήμερα.

Αυτή η τελευταία, είναι λοιπόν η ζωντανή πραγματικότητα του νησιού, αυτή που πάντα ήταν, είναι και θα είναι (;). Η άλλη, η ξέφρενη και ατελείωτη διασκέδαση, είναι πρόσκαιρη και εποχική, είναι η παράλληλη πραγματικότητα που συνυπάρχει με την αυθεντική ζωή του τόπου για λόγους που ο καθένας μπορεί να συμπεράνει. 

Αν λοιπόν υπάρχει μία "άλλη Μύκονος", που ξεφεύγει από τα καθημερινά πρότυπα της ντόπιας ζωής, αυτή είναι η Μύκονος του καλοκαιριού, των μεγάλων πάρτυς, της αχαλίνωτης διασκέδασης και των άλλων καλοκαιρινών συμπτωμάτων που πηγάζουν από την τουριστική κατεύθυνση που έχει πάρει το νησί.