Στην παραλία Φτελιά στην Μύκονο, βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα αρχαιολογικά ευρήματα που σχετίζεται με την παρουσία του ανθρρώπου στον Ελλαδικό χώρο.
Ο οικισμός αυτός είναι της νεώτερης νεολιθικής εποχής και χρονολογείται στο 5.000 π.Χ Θεωρείται ο σημανικότερος αν όχι ο μοναδικός οικισμός αυτής της ηλικίας που έχει βρεθεί στις Κυκλάδες κι αποτελεί σημείο αναφοράς για την παρουσία ανθρώπινου πολιτισμού εκείνη την εποχή. Ανακαλύφθηκε από τον Ανωμερίτη, Σταύρο Πολυκανδριώτη, ωστόσο η χρηματοδότηση των ανασκαφών ήταν δύσκολο να εξασφαλιστεί. Για τον λόγο αυτό, ο αρχαιολόγος που έδειξε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αρχικά υποστήριξε ότι τα ευρήματα έκρυβαν τον τάφο του Αίαντα του Λοκρού του οποίου το σώμα ξεβράστηκε στην παραλία όταν ο ήρωας έχασε την ζωή του μετά το τέλος του Τρωικού πολέμου.
Κάτι τέτοιο - δυστυχώς - δεν ίσχυε, ωστόσο ο αρχαιολόγος βρήκε την χρηματοδότηση που ήθελε και οι ανασκαφές που διήρκησαν περίπου δύο χρόνια μας αποκάλυψαν έναν οικισμό με διόροφα κτίσματα, κατασκευάσμενα από πέτρα της περιοχής. Κοιτάζοντας κανείς τα απομεινάρια αυτού του οικισμού παρατηρεί τον πανομοιότυπο τρόπο με τον οποίο εξακολουθούσαν να χτίζουν οι Μυκονιάτες τεχνίτες μέχρι και τον 20 αιώνα. Επίσης, διάσπαρτα βρίσκονται θραύσματα από κεραμικά και λεπίδες που χρησιμοποιούνταν ως εργαλεία ή και όπλα από τους ανθρώπους της εποχής εκείνης.
Δυστυχώς σήμερα η κατάσταση του σημαντικότατου αυτού αρχαιολογικού χώρου δεν δικαιολογεί την ιστορική και αρχαιολογική αξία του. Το μνημείο περιστοιχίζεται από έναν τοίχο που κυκλώνει όλον τον οικισμό μέχρι τα φυσικά όρια των παραλιακών βράχων, χωρίς καμία επισήμανση ή πινακίδα.
Επίσης οι αρχαιολογικές εργασίες εντός του μνημείου είναι φανερό ότι έχουν διακοπεί στην μέση και είναι φανερό ότι ο χώρος δεν έχει αξιοποιηθεί καταλλήλως. Κάποια τμήματα έχουν ανασκαφεί και κάποια όχι, αναδεικνύοντας τον πρώτο όροφο των οικιών. Στην συνέχεια όμως πάνω σε αυτά τα κτίσματα έχουν τοποθετηθεί σιδερένια σκέπαστρα πλακωμένα με πέτρες που ουσιαστικά ακυρώνουν το μνημείο, αφού εμποδίζουν τον ενδιαφερόμενο να δει πώς πραγματικά ήταν ένα τέτοιο κτίσμα στο εσωτερικό του.
Ένα άλλο σημείο που στεναχωρεί τον επισκέπτη, είναι ότι τα διάσπαρτα θραύσματα θα έπρεπε να είχαν συλλεχθεί όλα με προσοχή και να εκτεθούν με μία μικρή επιγραφή ή και μία αναπαράσταση του αγγείου ή του αντικειμένου που κάποτε ήταν. Οι Γερμανοί βρίσκουν ένα καρφί από την Ρωμαϊκή εποχή και στήνουν ένα μικρό μνημείο, ενώ εμείς τα δικά μας τα έχουμε παρατημένα και εκτεθειμένα, ώστε ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε κανείς και να τα καταστρέψει αν ήθελε αλλά και να τα καπηλευτεί.
Οι αρχαιολογικοί χώροι πρέπει να αναδεικνύονται και να μην μένουν μυστικοί και άγνωστοι για τον πολύ κόσμο, όπως είναι η σημερινή τάση της αρχαιολογικής υπηρεσίας στην χώρα μας. Η γνώση της ιστορίας και του πολιτισμού μας είναι η πυξίδα για την πορεία μας στο μέλλον. Είναι η πηγή κάθε εξέλιξης που θέλει να εναρμονίζει τον άνθρωπο με το περιβάλλον του και τις ιδιαιτερότητές του, με την φυλή του και τις ιδιαιτερότητες του και ούτω καθ'εξής. Τέλος, είναι οδηγός για λάθη που πρέπει να αποφευχθούν, κακοτοπιές που πρέπει να προσεχθούν αλλά και οδηγός για το τι ταιριάζει σε έναν χώρο και τι όχι.
Είναι λυπηρό και ακατανόητο χώρες με μηδαμινά ή ελάχιστα αρχαιολογικά ευρήματα να τα αξιοποιούν σε βαθμό που περνά την πραγματική αξια του ευρήματος κι εμείς με ευρήματα απίστευτης αξίας για την συνολική πορεία και την εξέλιξη του ανθρώπου, να παρατάμε την έρευνα στην μέση, να τα παραμελούμε, να τα αφήνουμε βορά σε επιτήδειους και τέλος να μην γνωρίζουμε κιόλας τι έχουμε βρει!!
Ο οικισμός αυτός είναι της νεώτερης νεολιθικής εποχής και χρονολογείται στο 5.000 π.Χ Θεωρείται ο σημανικότερος αν όχι ο μοναδικός οικισμός αυτής της ηλικίας που έχει βρεθεί στις Κυκλάδες κι αποτελεί σημείο αναφοράς για την παρουσία ανθρώπινου πολιτισμού εκείνη την εποχή. Ανακαλύφθηκε από τον Ανωμερίτη, Σταύρο Πολυκανδριώτη, ωστόσο η χρηματοδότηση των ανασκαφών ήταν δύσκολο να εξασφαλιστεί. Για τον λόγο αυτό, ο αρχαιολόγος που έδειξε το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αρχικά υποστήριξε ότι τα ευρήματα έκρυβαν τον τάφο του Αίαντα του Λοκρού του οποίου το σώμα ξεβράστηκε στην παραλία όταν ο ήρωας έχασε την ζωή του μετά το τέλος του Τρωικού πολέμου.
Κάτι τέτοιο - δυστυχώς - δεν ίσχυε, ωστόσο ο αρχαιολόγος βρήκε την χρηματοδότηση που ήθελε και οι ανασκαφές που διήρκησαν περίπου δύο χρόνια μας αποκάλυψαν έναν οικισμό με διόροφα κτίσματα, κατασκευάσμενα από πέτρα της περιοχής. Κοιτάζοντας κανείς τα απομεινάρια αυτού του οικισμού παρατηρεί τον πανομοιότυπο τρόπο με τον οποίο εξακολουθούσαν να χτίζουν οι Μυκονιάτες τεχνίτες μέχρι και τον 20 αιώνα. Επίσης, διάσπαρτα βρίσκονται θραύσματα από κεραμικά και λεπίδες που χρησιμοποιούνταν ως εργαλεία ή και όπλα από τους ανθρώπους της εποχής εκείνης.
Δυστυχώς σήμερα η κατάσταση του σημαντικότατου αυτού αρχαιολογικού χώρου δεν δικαιολογεί την ιστορική και αρχαιολογική αξία του. Το μνημείο περιστοιχίζεται από έναν τοίχο που κυκλώνει όλον τον οικισμό μέχρι τα φυσικά όρια των παραλιακών βράχων, χωρίς καμία επισήμανση ή πινακίδα.
Επίσης οι αρχαιολογικές εργασίες εντός του μνημείου είναι φανερό ότι έχουν διακοπεί στην μέση και είναι φανερό ότι ο χώρος δεν έχει αξιοποιηθεί καταλλήλως. Κάποια τμήματα έχουν ανασκαφεί και κάποια όχι, αναδεικνύοντας τον πρώτο όροφο των οικιών. Στην συνέχεια όμως πάνω σε αυτά τα κτίσματα έχουν τοποθετηθεί σιδερένια σκέπαστρα πλακωμένα με πέτρες που ουσιαστικά ακυρώνουν το μνημείο, αφού εμποδίζουν τον ενδιαφερόμενο να δει πώς πραγματικά ήταν ένα τέτοιο κτίσμα στο εσωτερικό του.
Ένα άλλο σημείο που στεναχωρεί τον επισκέπτη, είναι ότι τα διάσπαρτα θραύσματα θα έπρεπε να είχαν συλλεχθεί όλα με προσοχή και να εκτεθούν με μία μικρή επιγραφή ή και μία αναπαράσταση του αγγείου ή του αντικειμένου που κάποτε ήταν. Οι Γερμανοί βρίσκουν ένα καρφί από την Ρωμαϊκή εποχή και στήνουν ένα μικρό μνημείο, ενώ εμείς τα δικά μας τα έχουμε παρατημένα και εκτεθειμένα, ώστε ανά πάσα στιγμή θα μπορούσε κανείς και να τα καταστρέψει αν ήθελε αλλά και να τα καπηλευτεί.
Οι αρχαιολογικοί χώροι πρέπει να αναδεικνύονται και να μην μένουν μυστικοί και άγνωστοι για τον πολύ κόσμο, όπως είναι η σημερινή τάση της αρχαιολογικής υπηρεσίας στην χώρα μας. Η γνώση της ιστορίας και του πολιτισμού μας είναι η πυξίδα για την πορεία μας στο μέλλον. Είναι η πηγή κάθε εξέλιξης που θέλει να εναρμονίζει τον άνθρωπο με το περιβάλλον του και τις ιδιαιτερότητές του, με την φυλή του και τις ιδιαιτερότητες του και ούτω καθ'εξής. Τέλος, είναι οδηγός για λάθη που πρέπει να αποφευχθούν, κακοτοπιές που πρέπει να προσεχθούν αλλά και οδηγός για το τι ταιριάζει σε έναν χώρο και τι όχι.
Είναι λυπηρό και ακατανόητο χώρες με μηδαμινά ή ελάχιστα αρχαιολογικά ευρήματα να τα αξιοποιούν σε βαθμό που περνά την πραγματική αξια του ευρήματος κι εμείς με ευρήματα απίστευτης αξίας για την συνολική πορεία και την εξέλιξη του ανθρώπου, να παρατάμε την έρευνα στην μέση, να τα παραμελούμε, να τα αφήνουμε βορά σε επιτήδειους και τέλος να μην γνωρίζουμε κιόλας τι έχουμε βρει!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου