Σε μια περίοδο όπου το μπάσκετ στην χώρα μας, είναι πιο δημοφιλές από ποτέ, στην Μύκονο το άθλημα μοιάζει να είναι εξαφανισμένο. Αν και έχουμε τρία ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ σε Λάκκα, Γυμνάσιο και Κόρφο, οι συνθήκες που επικρατούν σε αυτά μάλλον διώχνουν, παρά καλούν τους νέους να στραφούν στον αθλητισμό.
Το γήπεδο της Λάκκας μέχρι τον Γενάρη δεν είχε καν καλάθια, ενώ μονίμως τώρα δεν διαθέτει προβολείς ή άλλο φωτισμό. Έτσι όλο τον χειμώνα ήταν αδύνατο να παίξει κανείς μετά τις 17-17:30. Το άλλοτε πιο ζωντανό σημείο της Χώρας, που έσφυζε από νεολαία, έχει καταντήσει σήμερα το πιο σκοτεινό και νεκρό σημείο της. Το γήπεδο του Κόρφου διαθέτει μεν προβολείς αλλά αυτοί δεν ανοίγουν σχεδόν ποτέ και δεν φωτίζουν το γήπεδο του μπάσκετ. Επιπλέον εκεί, λίγο να φυσάει ο αέρας παραπάνω, γίνεται εξαιρετικά δύσκολο να παιχτεί μπάσκετ, καθώς το γήπεδο είναι απόλυτα εκτεθειμένο στις ορέξεις του. Το γήπεδο του Γυμνασίου τέλος, προσφέρει την ευκολότερη πρόσβαση, έχει χώρο στάθμευσης και έχει προβολείς, πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να παιχτεί μπάσκετ και μετά τις πέντε και μισή. Είναι το καταλληλότερο γήπεδο και όπως είναι φυσικό όλοι επιλέγουν αυτό για να παίξουν μπάσκετ. Εδώ και τρία χρόνια, τους φίλους και γνωστούς μας τους συναντάμε πιο συχνά στο γήπεδο του Γυμνασίου, από ότι στις καφετέριες και τα μπαρ.
Το πρόβλημα ωστόσο με το γήπεδο του Γυμνασίου είναι το εξής. Αν εξαιρέσουμε τους μαθητές που τελειώνουν νωρίτερα, για να μαζευτεί μια παρέα να παίξει μπάσκετ πρέπει η ώρα να πάει το νωρίτερο τέσσερις με τέσσερις και μισή, αφού οι περισσότεροι έχουν δουλειές μέχρι τότε. Από τις έξι και μισή όμως μέχρι τις εννιά και μισή, προπονούνται καθημερινά, οι ομάδες του Γυμναστικού και του Α. Ο. Μυκόνου και μόλις η προπόνησή τους τελειώσει οι προβολείς σβήνουν. Έτσι στην πραγματικότητα τι μας μένει? Ένα δίωρο καθημερινά διαθέσιμο για όλους τους μπασκετόφιλους της Μυκόνου. Αυτό είναι όλο κι όλο το ωράριο που είναι ελεύθερο το γήπεδο σε καθημερινή βάση.
Τι γινόταν όμως όταν φτάναμε στο γήπεδο και οι δύο μπασκέτες ήταν ήδη πιασμένες? Στις αρχές του Δεκέμβρη, στην καρδιά του χειμώνα, είχαμε κανονίσει παιχνίδι μπάσκετ για τις τέσσερις και μισή (16:30) και το γήπεδο του Γυμνασίου ήταν πιασμένο. Οι μπασκέτες στην Λάκκα ακόμα δεν είχαν καλάθια κι έτσι παρά το πρόβλημα με τον αέρα και ελλείψει εναλλακτικών επιλογών αναγκαστήκαμε να πάμε στο γήπεδο του Κόρφου. Στην μία μπασκέτα το τερρέν ήταν αλλοιωμένο, με πολλές λακκούβες, όλες στα σημεία όπου παίζεται το παιχνίδι – κάτω από το καλάθι και μέσα στην ρακέτα. Για να μην κινδυνεύουμε να τραυματιστούμε από το ίδιο το γήπεδο, κατευθυνθήκαμε χωρίς δεύτερη σκέψη στην κάτω μπασκέτα. Ακριβώς από κάτω της υπάρχει μια τάφρος γεμάτη λασπόνερα ακόμη και σήμερα. Αφού μας έπεσε μερικές φορές η μπάλα μέσα στη λάσπη, μαζέψαμε κάτι παλέτες και σανίδες που για καλή μας τύχη βρίσκονταν λίγο παρακάτω παρατημένες. Με αυτές καλύψαμε τα σημεία της τάφρου που ήταν κοντινότερα στην μπασκέτα και συνεχίσαμε το παιχνίδι μας στο μισοσκόταδο. Τα κομμάτια αυτά, μέχρι σήμερα βρίσκονται εκεί, βυθισμένα στον πάτο της τάφρου, ενώ η κατάσταση του γηπέδου έχει χειροτερέψει.
Τι να τα κάνεις λοιπόν και 10 ανοιχτά γήπεδα, όταν σε κάθε ριμπάουντ ή καλάθι κινδυνεύεις να πάθεις διάστρεμμα…τι να τα κάνεις όταν φυσάει 8 μποφόρ…τι να τα κάνεις όταν δεν βλέπεις ούτε τη μύτη σου από τα σκοτάδια…τι να τα κάνεις όταν δεν έχεις καλάθια να σουτάρεις…τι να τα κάνεις όταν πρέπει να ασχολείσαι με το πώς θα καλύψεις μια τρύπα εκεί, μια λακκούβα παρά πέρα και ένα χαντάκι με νερά πιο δίπλα…τι να τα κάνεις όταν πρέπει να κανονίζεις όλο σου το πρόγραμμα σύμφωνα με την δίωρη διαθεσιμότητα του γηπέδου…κι αυτό μόνο στο ένα από τα τρία γήπεδα. Τι είδους διαχείριση συντηρεί αυτήν την κατάσταση? Τι είδους ικανότητες απαιτούνται ώστε τρία ανοιχτά γήπεδα μπάσκετ να αποδίδουν στην πραγματικότητα δύο ώρες παιχνιδιού καθημερινά?
Αυτά τα προβλήματα δεν είναι χτεσινά, υφίστανται εδώ και πολλά χρόνια. Για να δοθεί λύση μια και καλή πρέπει να δημιουργηθεί το κλειστό Γυμναστήριο. Εκεί δεν θα έχεις να αντιμετωπίσεις λακκούβες και χαντάκια, ούτε θα έχεις ανάγκη από μετεωρολογική πρόγνωση. Εγείρονται, ωστόσο, άλλες ανησυχίες που έχουν να κάνουν με την διαχείριση του Γυμναστηρίου. Αν οι υπεύθυνοι νεολαίας και άθλησης του Δήμου δεν μπορούν να βρουν λύσεις σε βασικά ζητήματα, θα μπορέσουν άραγε να διαχειριστούν καλύτερα ένα κλειστό Γυμναστήριο? Αν οι ίδιοι που είναι υπεύθυνοι για την κατάσταση στα ανοιχτά γήπεδα αναλάβουν και την διαχείριση του κλειστού Γυμναστηρίου, τι θα πρέπει να περιμένουμε? Το Γυμναστήριο θα κλείνει με το που βραδιάζει, ή στην καλύτερη μόλις τελειώνουν την προπόνηση οι ομάδες? Θα πάρουν οι ομάδες τις ώρες που εκείνες θέλουν κι οι υπόλοιποι ότι περισσέψει πάλι? Πώς θα αντιμετωπιστεί το μεγάλο λειτουργικό κόστος του κτιρίου? Θα αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που δίνουν οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας για να δημιουργήσουν ένα ενεργειακά αυτόνομο ή ημιαυτόνομο κτίριο προκειμένου να το ελαττώσουν? Αν όχι, θα χρησιμοποιηθεί το λειτουργικό κόστος ως άλλοθι για να υπολειτουργεί και να γίνονται περικοπές σε ανθρώπινο δυναμικό? Ή μήπως θα προτιμήσουν να κάνουν απόσβεση από τον κόσμο που θα διψάει για άθληση? Πολύ φοβάμαι ότι και το κλειστό Γυμναστήριο δεν θα αξιοποιηθεί κατάλληλα αν το διαχειριστούν τα ίδια πρόσωπα που μονοπωλούν την δημόσια ζωή. Και το κλειστό θα καταντήσει είτε ένα κτίριο φάντασμα που θα χρησιμοποιείται μόνο για προπονήσεις και αγώνες, είτε η ακριβότερη δραστηριότητα πάνω στην Μύκονο και ταυτόχρονα από τις πιο επικερδείς επιχειρήσεις.
Δεν αρκεί λοιπόν να ζητάμε να δημιουργηθεί κλειστό Γυμναστήριο προκειμένου να λυθούν τα προβλήματα του αθλητισμού στην Μύκονο. Οφείλει η διαχείρισή του να ανατεθεί και σε άτομα νέα που θα ασχολούνται ενεργά με τον αθλητισμό και το μπάσκετ ειδικότερα. Άτομα που θα γνωρίζουν από πρώτο χέρι τις δυσκολίες θα ενδιαφέρονται για την επίλυση των προβλημάτων και θα το επιδιώκουν. Τα μέχρι στιγμής δείγματα γραφής που έχουμε από τον Δήμο δείχνουν ότι ούτε τους ανθρώπους έχουν, ούτε το ενδιαφέρον έχουν και πολύ περισσότερο ούτε την ικανότητα να διαχειριστούν ένα τέτοιο έργο. Γι’ αυτό πρέπει επιτέλους να κάνουμε δουλειά μας τον εντοπισμό των κατάλληλων προσώπων για την κάθε αρμοδιότητα.
Πάνω απ’ όλα, ζητάμε όταν παίζουμε, να ευχαριστιόμαστε το παιχνίδι και να διασκεδάζουμε με αυτό. Ζητάμε η μοναδική μας έγνοια να είναι πώς θα βάλουμε το επόμενο καλάθι και πως θα παίξουμε την επόμενη άμυνα. Ζητάμε να έχουμε ελεύθερη πρόσβαση στο μπάσκετ και σε κάθε άλλο άθλημα, σε ασφαλή γήπεδα και κάτω από συνθήκες που προάγουν τον αθλητισμό και την συμμετοχή μας – κι όχι κάτω από συνθήκες που μας αποκλείουν από αυτό.
Η ευθύνη της διαχείρισης και του επιτελικού σχεδιασμού, όσον αφορά την νεολαία και την άθληση στην Μύκονο, οφείλει να κατανεμηθεί και στους άμεσα ενδιαφερόμενους μέσα από την σύσταση ενός υπεύθυνου φορέα (Δ.Ο.Ν.Α.;) και να πάψει να αποτελεί αποκλειστικό προνόμιο εκείνων που δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση με την άγνοια και την αδιαφορία τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου